Sinema, kendinden önceki sanat formlarına kıyasla çok genç olmasına karşın bu formlar içerisinde belki de en popüleri ve çok sayıda izleyiciye ulaşmayı başarabileni olmuştur. Bununla birlikte üzerinde daha fazla tartışılan ve ölümü veya sonu ilan edilen ender sanat formları arasındaki yerini de almıştır. Felsefe tarihinden gelen sanatın sonu-ölümü tartışmaları başta edebiyat ve geleneksel anlatı gibi yazınsal formları, fotoğraf makinasının icadıyla birlikte de görsel sanatları odağına almakla birlikte hareketli resimler ve sesle bir hikaye anlatmayı mümkün kılan sinema hem kendinden önceki sanat formlarının sonunun habercisi olmakla itham edilmiş hem de gelişen her yeni teknolojiyle bir sanat olarak kendi sonunun-ölümünün ilanıyla yüzleşmiştir. Bu bakımdan çalışmada, yaşamsal fonksiyonların yitirilmesi, sona ermesi olan ölüm ve şu ana kadar var olan ama artık olmayan anlamına gelen son kavramları ile ilişkilendirilen sinemanın sonu-ölümü araştırma konusu edilmektedir. Çalışmada tarihsel süreçte sıkça iddia edildiği gibi sinema için bir sondan-ölümden söz etmek mümkünse bunun ne zaman gerçekleştiği, sinema ölmüş-sona ermiş ise bugün sinema olarak bahsedilen şeyin ne olduğu sorgulanmaktadır. Bu açıdan çalışmada ilk olarak sanatın sonu-ölümü üzerine süregelen felsefi devamında ise sinemanın sonu-ölümü merkezli tartışmalara odağa alınarak son-ölüm ilanından kastedilenin ne olduğu ortaya çıkarılacaktır.
Although the word zombie reminds the cannibalistic walking dead devoid of agency, in its HaitiaAlthough cinema is very young compared to previous art forms, it has become perhaps the most popular of these forms and the one that can reach numerous audiences. However, it has also taken its place among the rare art forms that are more discussed and whose death or end is declared. Discussions on the end-death of art originating from the history of philosophy focus primarily on literary forms such as literature and traditional narrative, and on visual arts with the invention of the camera. Cinema, which makes it possible to tell a story with moving pictures and sound, has been accused of being the sign of the end of previous art forms and has also been a developing art form. It has faced the declaration of its own end-death as an art with every new technology. In this respect, the study focuses on the end-death of cinema, which is associated with the concepts of loss of vital functions, death, which is the end, and end, which means what has existed until now but no longer exists. In the study, if it is possible to talk about an end-death for cinema, as is often claimed in the historical process, it is questioned when this happened, and if cinema is dead-finished, what is referred to as cinema today? In this respect, the study will firstly reveal what is meant by the end-obituary by focusing on the ongoing philosophical continuation of the end-death of art and the discussions centered on the end-death of cinema.
